Puta Matrix

E como se de repente tomases a pastilla azul, algo fai "click" dentro de ti, e a vida que pensabas que vivías esvaécese diante dos teus ollos. Non desaparece, non, nin te atopas de repente completamente nu, flotando nun cubículo e unido a un montón de cables extraños, nun futuro post-apocalíptico onde as máquinas tomaron o control. É máis ben como se baixasen a saturación da cor no mando da tele, e todo o que te rodea se volvese máis pálido, máis borroso, máis gris.
E contemplas horrorizado como toda a túa vida se reduce a unha mala película neste escenario artificial no que se converteu o universo. Os teus seres queridos convertéronse en patéticas marionetas desdibuxadas no gris omnipresente, ollando ó infinito coa mirada perdida e un sorriso estúpido cosido á boca entreaberta. Practicamente podes ver o fío de saliva descolgándose pola comisura dos labios. E sintes mágoa, vergoña allea ou incluso repulsión por aqueles ós que tanto admirabas.
Camiñas polo medio deles. Saúdante, mírante sen verte, como parte dun proceso mecánico e irracional. Non podes crer que fai só uns minutos foses capaz de dar calquera cousa por eles. Agora, vendo a realidade desde fóra dela, ves que as súas vidas non valen nada.
Pero entón unha idea xorde dende as entrañas da túa mente. Algo racha dentro de ti. Corres a un espello. Berras. Desesperado golpeas inútilmente o cristal, tratando de crebar a imaxe que te olla por tras del. Mentres a túa imaxe búrlase de ti, mirándote con ollos vidrosos, inexpresivos, e un estúpido sorriso de retrasado mental. Frenéticamente intentas limpar as babas que che colgan da boca, pero só consegues axitalos torpemente nunha especie de baile ridículo.
Choras. Todo este tempo fuches igual ca eles. Un ser patético e insignificante arrastrándose por un mundo gris e decadente. A túa soa existencia antóllase tan repulsiva coma a dos peleles que te rodean. Todos os sentimentos, as conversas, as alegrías, as tristezas, as viaxes, os amigos, e todos eses momentos que a túa memoria foi atesourando ó longo da túa vida non son máis que unha farsa. Nunca existiron. Non teñen sentido.
Con gusto te quitarías a vida, para rematar con este sufrimento, pero o certo é que nin sequera podes sufrir. Non hai sentimentos, só un enorme baleiro. Tampouco terías valor para facelo. Non tes nada, nin sequera vontade propia. Só unha vaga conciencia de que, ó outro lado, por dentro, todo tiña algún sentido. Dende fóra, ese mundo insignificante e gris non ten sequera razón de ser.
Caes de xeonllos, as bágoas cáendoche polas fazulas e mesturándose coas babas que che pingan no pantalón. Nada é real. Nada ten sentido. Nin sequera ti mesmo. Tíraste sobre o chan, en posición fetal. Con esforzo acertas a cubrir cos brazos os ollos, e aprétalos moi forte.

E contas cada segundo que pasa, desexando desesperadamente que sexa, por fin, o último.

¿Que me queres, Amor?

Ademáis de ser un libro (moi recomendable) de Manuel Rivas, tamén é unha cantiga de amor de Fernando Esquío, trovador medieval.

Por certo, que mal educado son: Feliz Aninovo.

Amor, a ti me venh’ora queixar
de mia senhor, que te faz enviar
cada u dórmio sempre m’espertar
e faz-me de gran coita sofredor.
Pois m’ela non quer veer nen falar,
que me queres Amor?

Este queixume te venh’or dizer:
que me non queiras meu sono tolher
pola fremosa de bon parecer
que de matar home sempr’ha sabor.
Pois m’ela nenhum ben quiso fazer,
que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por én
que me non tolhas meu sono por quen
me quis matar e me teve en desden
e de mia sorte será pecador.
Pois m’ela nunca quiso fazer ben,
que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por tal
que me non tolhas meu sono por qual
me non faz ben e sol me faz gran mal
e mi-o fará, d’esto son jolgador.
Poi-lo seu ben cedo coita mi val,
que me queres Amor?