[Empty]

Hai días nos que me sinto tan baleiro que me dá a sensación de que vou implosionar e desaparecer nun puntiño diminuto...

¿Terá algo que ver con que vivo nun bucle infinito?

Porque esta canción é rara, e porque me gustan os problemas, non existe outra explicación. Rodríguez...

¿Déjà vú?

Despois dunha (doutra) humillante derrota ó mus, momento de reflexión.

Igual me estou volvendo tolo, sifilítico, misóxino ou... alemán, pero dándolle voltas a eso de Nietzsche, cada vez máis dáme a impresión de estar nun momento xa vivido. Quizáis a monotonía deste conxunto baleiro é tan abrumadora que os momentos pasados e presentes se mesturan e se desdibuxan nunha nube de fume, e antóllaseme que sigo sendo o mesmo que fai un ano; que, despois de todo, o mundo avanzou, pero eu quedeime rezagado, sen moverme, quizáis enfrascado na fantasía dunha realidade que nunca o foi, porque non souben tomar as decisións correctas.

E pensando na vida que puido ser, váiseme entre suspiros a que é pero non debería ser...

... se o Universo fose perfecto...

Ogallá me desen agora a oportunidade de volver atrás, ó punto onde todo comezou. Aínda que, de seguro, desaproveitaría unha vez máis a oportunidade de cambiar o curso dos acontecementos.

Non sería eu se non o fixese.

Te echaré tanto de menos
Cerraré fuerte los ojos hasta verte
Sólo tengo que esperar
Te echaré tanto de menos
que aunque busque una palabra
no habrá nada que me cure de verdad

Piratas - Te echaré de menos

Resurrección

-Y dijo Jesús: "Lázaro, levántate y anda". Y Lázaro se levantó, y andó.
-¡Anduvo, gilipollas!
-Bueno, anduvo gilipollas un rato, pero luego ya se le pasó.

Hechos de los Apóstoles, 3.1416

Pois resucito este blog porque, como na vida, tamén hai cousas que xa parecían mortas pero (quizáis por estarmos no tempo do Samaín -mal chamado Halloween en determinados círculos-) de repente, cando xa un lles deu as costas, levántanse das súas tumbas como zombis dispostos a chuparche o cerebro.

Quizáis, como dicía Nietzsche, estamos condenados a andar en círculos. Pobres infelices seres insignificantes atrapados nun Universo finito, movéndose ó longo dun tempo infinito. Matemática pura: algún día, todo esto que está pasando, volverá a pasar, exactamente do mesmo xeito. É cuestión de probabilidades.

Pero... ¿realmente tiña razón Nietzsche? Igual o feito de que fose un misóxino antisocial, que morreu cego e tolo por culpa da sífile, pode afectar a súa credibilidade, non o sei. Pero creo que, se a historia se repetise demasiadas veces, o propio Universo estaría tan canso face-las mesmas cousas unha e outra vez que se autodestruiría. E se recrearía a si mesmo, igual pero distinto, incapaz de non existir, pero si de reinventarse cada vez que á Historia, erre que erre, lle dese por repetirse.

Din que a destrucción do Universo tal e como o coñecemos consistirá nunha "Gran Implosión". Que toda a materia hai nel se concentrará nun só punto, para volver, posteriormente a expandirse noutra "Gran Explosión". Pregúntome se tal vez o Universo, no seu afán de reinventarse a si mesmo, de avanzar a toda costa, de non repetirse, non se decata de que as cousas non están onde queren estar. De que ás estrelas, ós planetas, ás nebulosas, ás galaxias... non lles gusta estar sós, flotando no medio da nada. De que tal vez anhelan aquel estado primixenio onde todos eran un só. E que tal vez, aínda que se neguen a recoñecelo, a súa única meta, ó longo de miles e millóns de anos, é chegar de novo a aquela "Gran Implosión" que os volva a xuntar nun só punto, que os faga sentirse completos. E que outra vez, tal vez víctimas da súa propia natureza, se volverán separar, porque a felicidade completa só pode durar un instante entre centos de miles de millóns de anos.

Tal vez, só digo que tal vez, o Universo sexa máis humano do que pensamos.

Unha de Sabina

... desas que non pasan de moda...
Non tardarei en velo en directo, en Santiago ou en Pontevedra este verán. Algo do que alegrarse, pa variar.

Xa queda pouco para o final...

Calle Melancolía
Como quien viaja a lomos de una yegua sombría,
por la ciudad camino, no preguntéis adónde.
Busco acaso un encuentro que me ilumine el día,
y no hallo más que puertas que niegan lo que esconden.

Las chimeneas vierten su vómito de humo
a un cielo cada vez más lejano y más alto.
Por las paredes ocres se desparrama el zumo
de una fruta de sangre crecida en el asfalto.

Ya el campo estará verde, debe ser Primavera,
cruza por mi mirada un tren interminable,
el barrio donde habito no es ninguna pradera,
desolado paisaje de antenas y de cables.

Vivo...
en el número siete, calle Melancolía.
Quiero mudarme hace años al barrio de la alegría.
Pero siempre que lo intento ha salido ya el tranvía
y en la escalera me siento a silbar mi melodía.

Como quien viaja a bordo de un barco enloquecido,
que viene de la noche y va a ninguna parte,
así mis pies descienden la cuesta del olvido,
fatigados de tanto andar sin encontrarte.

Luego, de vuelta a casa, enciendo un cigarriLlo,
ordeno mis papeles, resuelvo un crucigrama;
me enfado con las sombras que pueblan los pasillos
y me abrazo a la ausencia que dejas en mi cama.

Trepo por tu recuerdo como una enredadera
que no encuentra ventanas donde agarrarse, soy
esa absurda epidemia que sufren las aceras,
si quieres encontrarme, ya sabes dónde estoy.

Vivo...
en el número siete, calle Melancolía.
Quiero mudarme hace años al barrio de la alegría.
Pero siempre que lo intento ha salido ya el tranvía
y en la escalera me siento a silbar mi melodía

Solitaria Compaña

Solitaria compaña... O futuro ocúltase no fondo dunha chaira abisal, pero ti... ti sempre estás ahí...

Nin me abandonarás nunca
sombra que sempre me asombras...

Imposibles

Intento soster auga entre as miñas mans, pero, pinga a pinga, escápame entre os dedos, ata que quede sen nada.

Inevitable significa que no se puede parar

Os Piratas

¿Como se pode deter algo inevitable?

Es imposible parar algo inevitable

¿Dèjá vu? Tarde ou cedo, anque non queira, acabo perdendo. Mellor así. ¿Para min? Non, para min non. Pero eso dá igual. Haberá máis auga para beber, pero non será a mesma. Non será esta.

Contigo - Joaquín Sabina
Yo no quiero un amor civilizado,
con recibos y escena del sofá;
yo no quiero que viajes al pasado
y vuelvas del mercado
con ganas de llorar.

Yo no quiero vecinas con pucheros;
yo no quiero sembrar ni compartir;
yo no quiero catorce de febrero
ni cumpleaños feliz.

Yo no quiero cargar con tus maletas;
yo no quiero que elijas mi champú;
yo no quiero mudarme de planeta,
cortarme la coleta,
brindar a tu salud.

Yo no quiero domingos por la tarde;
yo no quiero columpio en el jardín;
lo que yo quiero, corazón cobarde,
es que mueras por mí.

Y morirme contigo si te matas
y matarme contigo si te mueres
porque el amor cuando no muere mata
porque amores que matan nunca mueren.

Yo no quiero juntar para mañana,
no me pidas llegar a fin de mes;
yo no quiero comerme una manzana
dos veces por semana
sin ganas de comer.

Yo no quiero calor de invernadero;
yo no quiero besar tu cicatriz;
yo no quiero París con aguacero
ni Venecia sin ti.

No me esperes a las doce en el juzgado;
no me digas “volvamos a empezar”;
yo no quiero ni libre ni ocupado,
ni carne ni pecado,
ni orgullo ni piedad.

Yo no quiero saber por qué lo hiciste;
yo no quiero contigo ni sin ti;
lo que yo quiero, muchacha de ojos tristes,
es que mueras por mí.

Y morirme contigo si te matas
y matarme contigo si te mueres
porque el amor cuando no muere mata
porque amores que matan nunca mueren.

Sen que saibas de min

Pois hoxe sorprendinme a min mesmo cantaruxando esta canción, así que ahí vai, sen máis.

Sin que sepas de mí - Manolo García
No puedo obligarte a que me quieras.
Sabe Dios que no puedo dejar de quererte.
La espina del dolor rasga mi pecho.
Sé que no te alejará la niebla de los días.
No hay un solo motivo por el que quiera olvidarte.
Seré, sin molestarte, sin que sepas de mí,
gozne que hará girar la puerta de tu sueño.
Sé que no me olvidarás.
Sé que no te olvidaré en la niebla de los días.
Seré, sin que sepas de mí.
Seré lo que yo quiera ser.
El deseo en los besos que des.
Seré lo que tú quieras ser.
Seré. Sin que sepas de mí.
El guante que cubra tu mano,
la mano que arañe tu espalda,
alfanje a tu cuerpo ceñido,
seré en tus labios su fina curva.
A tu hoguera de pavesas llego y soy bien recibido.
Bebe y llénate la copa que te ofrezco siendo otro.
No te guardo rencor porque hayas abandonado.
Sé que no te alejarás. Sé que no te alejarás.
vives tras tu muralla.
Seré, sin que sepas de mí.
Seré lo que yo quiera ser.
El deseo en los besos que des.
Seré lo que tú quieras ser.
Seré. Sin que sepas de mí.
El guante que cubra tu mano,
la mano que arañe tu espalda,
alfanje a tu cuerpo ceñido,
seré en tus labios su fina curva.
Seré trino irisado de jade,
nazarí, palabra de poeta,
alfanje bruñido en siglos,
blanco de lirios. Aljibe y agua.

Melancolía

Como unha ferida aberta que non se quere pechar,
así me does.

Apareciches de repente, un día, sen avisar
como cando ó coller unha folla de papel,
o borde afiado, traidor, atravesa a túa pel coma un coitelo,
ou cando te picas cunha espiña, querendo coller unha rosa,
ou tentando probar as primeiras amoras do verán.
Unha ferida pequena e inofensiva, á que non lle das importancia.
Instintivamente, levas a man á boca, e sintes o doce sabor do sangue.
Sintes un pracer case perverso ó probalo, pero pensas:
"Só é unha pinga", e esquécelo; e a ferida pecha.
Pero outras non o fan.
E ti seguiches aberta, manando cada vez máis.
E case sen decatarme, atravesoute a última pinga
mentres eu seguía embriagado co sabor da primeira.
Mais aínda entón non foi abondo,
e sangraches todo o que eu era, o que eu tiña,
tódalas bágoas que non chorei,
as palabras que non ousei dicir,
o orgullo que nunca souben ter,
a alegría que rara vez gocei,
mesmo, se algunha vez a tiven,
a miña alma.
E cando xa nada quedaba por saír,
cando eu xa só era unha casca baleira
que sorría estupidamente, como un boneco de trapo,
ollando cara a ningures, mirando sen ver,
ti, ferida cruel, seguías ahí,
sangrando Nada, toda a Nada que tiña dentro.
Unha Nada xorda e fría,
unha Nada escura que absorbe todo o que toca
e o fai desaparecer para sempre.
Un baleiro infindo cheo de escuridade.
Un triste recordo do que algún día foi e xa non é.
Pero, ¡que ironía!, agora, despois de todo,
cando xa non son un "son" nin son un "eu",
cando non teño case nin voz propia,
ti segues aí, enraizada ata a médula
de non se sabe que, non se sabe onde.
Non se sabe como.
Ó cabo xa non es, como tódalas feridas
algo espúreo, ó que o corpo fai desaparecer.
Para mal ou para ben (¿quen sabe?)
formas parte do meu non-ser.
Es, no medio desa nada omnipresente, o único que é.
E aínda que xa o fixen en vida,
cando chegue o día que deixes de doerme
(a pesares de que hai tempo que a dor se perdeu
nesta escuridade que todo o invade),
e te peches e cicatrices, e xa non sangres máis,
ese día

morrerei.

Porque sí

Porque si, porque si, porque si... Porque o dicían os Rodríguez e, para min, o que digan os Rodríguez vai a misa, estamos? :P

Porque si. Porque me encanta que se cumpla iso que sempre di meu pai: "Deixa que o mundo vire". O mundo vira e o tempo pon as cousas no seu sitio, nin máis nin menos. Si señor. Viva o mundo.

Porque si. Porque a pesar de todo, a pesar do que ti creas que me debes, eu déboche moito máis. Déboche o sentirme valorado por alguén a quen valoro. Déboche o sentir que son algo máis que un máis. Déboche o ver en min moito máis do que eu son capaz de ver.

Porque si. Por non rebaixarme á altura de quen pretende manipularme e por non caer na solución máis fácil (e, por outro lado, máis merecida).

Porque si. Porque a ti tamén te aprezo e me caías ben (ata esta noite). Porque ti mesmo te fixeches a cama sen necesidade. Porque o alcol non é excusa. Porque se les esto saibas que non che gardo rencor, aínda que non o creas, pero creo que deberías de ser sincero contigo mesmo e non menosprezar ós que non coñeces. Porque non se me escapa que me sigues tildando de subnormal. Porque sei que non tratas de ocultalo tampouco, e estás no teu dereito. Porque eu non opino o mesmo de ti, pero modestamente opino deberías descargar a túa frustración doutra maneira, ou alomenos recoñecela primeiro. Mentirse a un mesmo non serve de nada, creme.

Porque si. Porque a pesar de que calquera rocha parece facer augas todo esto, no fondo non houbo arrecife que o afundise, nin sequera aqueles ós que nós mesmos puxemos rumbo. Porque non hai mentira que abra unha brecha, aínda que te empeñes (si, esta púxena a dolor). Porque non importa o rumbo que tomes, sempre haberá alguén que che axude a levar o temón.

Porque si. Porque os borrachos nunca minten. Porque vale a pena un sorriso, aínda que sexa despois de enxugar unha bágoa.

Porque me apetece, e punto.


Polos Piratas e por ese momento no Churruca. Para ti non sería nada pero eu tardarei en esquecelo.


P.D: Para María tamén, que, igual que con Lidia, creo que empecei con mal pé (anque ela igual nin o sabe). Polas segundas impresións!!! :D
P.D.2: Para os que, querendo ou sen querelo, alimentaron esta noite o meu apetito de cotilleos.
Para Shere, que a vin cinco minutos, pero qué feliz estabas, coño!!
P.D.3: Para Jorge, ó que non puiden felicitar en persoa. Por moitos anos!!!

Noites perdidas

Hai que saber cando retirarse, aínda que sexa coas mans nos petos e a cabeza baixa; cando se está de máis, mellor facer mutis polo foro.

Sabina... maestro!

Esta es la canción de las noches perdidas
que se canta al filo de la madrugada
con el aguardiente de la despedida,
por eso suena tan desesperada.
Ven a la canción de las noches perdidas
si sabes que todo sabe a casi nada,
a carrera en los leotardos de la vida,
a bola de alcanfor dormida en la almohada…

Y tiene nombre de mujer
como la soledad, como el consuelo.
Los fugitivos del deber
no encuentran taxi libre para el cielo.

Esta es la canción de las noches perdidas.
Lleva un crisantemo ajado en la solapa,
se sube a la cabeza como ciertas bebidas,
se pega a la desilusión como una lapa.
Canta la canción de las noches perdidas.
Quema como el gas azul de los mecheros,
sirve para echar vinagre en las heridas,
miente como mienten todos los boleros.

Y tiene nombre de mujer
como mi corazón, como tu olvido.
Los fugitivos del deber
no tienen más amor que el que han perdido.

Esta es la canción de las noches perdidas.
Si quieres te la cambio por un rato en tu cama.
Hierve como el ruedo en tardes de corrida.
Va como los besos en los telegramas.

Y tiene nombre de mujer
como la libertad, como la nieve.
Los fugitivos del deber
cogen su maldición y se la beben.

Nada que contar...

Sinto non actualizar máis a miúdo, pero, total, para o que hai que dicir... Mellor que o diga un que sabe máis ca min:

Hoy como ayer, mañana como hoy,
¡y siempre igual!
Un cielo gris, un horizonte eterno
y andar... andar.

Moviéndose a compás, como una estúpida
máquina, el corazón.
La torpe inteligencia del cerebro,
dormida en un rincón.

El alma, que ambiciona un paraíso,
buscándole sin fe,
fatiga sin objeto, ola que rueda
ignorando por qúe.

Voz que, incesante, con el mismo tono,
canta el mismo cantar,
gota de agua monótona que cae
y cae, sin cesar.

Así van deslizándose los días,
unos de otros en pos,
hoy lo mismo que ayer...; y todos ellos,
sin gozo ni dolor.

¡Ay, a veces me acuerdo suspirando
del antiguo sufrir!
Amargo es el dolor, ¡pero siquiera
padecer es vivir.

Bécquer

E pouco máis que contar. Periodo de exames que non está resultando moi brillante, por desgracia. Esperemos que mellore para que me permitan facer ese viaxiño que estamos preparando...

Para compensar o habitual ton sombrío, unha canción que sempre me fai sorrir: "La Lista de la Compra", de La Cabra Mecánica

Volver

Anque me considero máis ben de esquerdas, teño que dicir que noutros aspectos da miña vida alleos á política (haberá quen discuta que na vida non hai NADA alleo á política -non estou de acordo-) son máis ben conservador.

Si, porque está visto que os cambios non se me dan ben; e máis cando son por iniciativa miña, soen acabar en desastre. Tamén é unha cousa de sentido común: se avanzas de estado, e estás peor, o mellor será que, se podes, volvas ó de antes, porque regular sempre foi mellor que mal, e porque nesta puta vida, aínda que foda, un ten que estar disposto a asumir certos sacrificios. Incluso renunciar á pouca dignidade que che queda, incluso tragar sen auga e sen sal o pouco orgullo que, non sei de onde, conseguira reunir con máis pena que gloria. O orgullo e o amor propio son cousas que non todo o mundo se pode permitir, porque a miúdo un non ten o valor suficiente para asumir o sacrificio que comportan. E eu nunca fun precisamente un valente.

Decía Billy Crystal nunca gala dos Oscar hai un par de anos: "Hai dez anos que empecei a presentar esto. ¡Como cambiaron os tempos! Bush era presidente, o petróleo estaba polas nubes e había guerra en Irak...". A min pásame o mesmo. Diferente, pero igual. Avanzar, pero retroceder. Seguir, pero dende un punto que coñezo de sobra, un pouco por sorte, un pouco por desgracia. Pero eso é mellor que nada. Hai cousas máis importantes có amor propio. E estou contento por ter a oportunidade de valoralas como se merecen.

Resignarse a resignarse. Pasar sen pena nin gloria. Estar, pero sen molestar. Quedar na area mentres o resto se mete na auga. Pero estou contento pola praia na que estou sentado, e por saber que, cando un balón cae na area, hai alguén que sabe que estás ahí para devolvelo á auga.

Porque nada describe mellor a vida ca un tango: Volver

E por Wayne... que foi o primeiro que compartimos.

Cancións chungas

Pois parece ser que hai unha nova película "La Caja Kovak", que está usando marketing viral (parece que agora, se queres molar, teste que anunciar así) para anunciarse por internet.

A historia sobre unha misteriosa canción maldita que provoca a obsesión de quen a escoita ata que acaba suicidándose non me resulta demasiado atractiva, pero si o feito de que a canción exista de verdade e realmente arrastre unha lenda negra. Os feitos son que existe unha canción composta a principios do século pasado por un autor húngaro sen demasiada trascendencia. A letra (se a traducción ó inglés é fiel), non ten desperdicio, e resulta comprensible que se relacionase cunha vaga de suicidios, o que motivou que fose prohibida no seu país de orixe, o cal, como non, contribuiu a que a súa fama atravesase as fronteiras e non tardase en aparecer a versión en inglés. A páxina que lle adica Wikipedia (en inglés) deixa claro que, se ben en España é relativamente descoñecida, non así en USA, onde se deu a coñecer coa coletilla de ser "a canción húngara dos suicidios".

Sexa como sexa, a letra é do máis "optimista". Tanto, que a Billie Holiday, autor dunha das versións máis populares, obrigárono dende a productora a engadirlle un final menos fúnebre á letra. En fin, aquí a deixo. Quen non queira morrer, que non a lea.
Despois non digades que non vos avisei. :P

Sunday is gloomy,
My hours are slumberless
Dearest the shadows
I live with are numberless
Little white flowers
Will never awaken you
Not where the black coaches
Sorrow has taken you
Angels have no thoughts
Of ever returning you
Wouldn’t they be angry
If I thought of joining you?

Gloomy sunday

Gloomy is sunday,
With shadows I spend it all
My heart and i
Have decided to end it all
Soon there’ll be candles
And prayers that are said I know
But let them not weep
Let them know that I’m glad to go
Death is no dream
For in death I’m caressin’ you
With the last breath of my soul
I’ll be blessin’ you

Gloomy sunday

Xogando co inglés

Mira, a vida é máis grande... máis grande ca ti. Máis que os sacrificios que terei que facer, e que a distancia nos teus ollos.

Se cadra falei de máis. Retíroo.

Estou ahí tirado, nunha esquina, como se me quedase só no medio da pista e o foco me apuntase directamente a min. Perdo a fe, tentando manterte ó meu lado, e non sei se poderei facelo.

Se cadra falei de máis.
Non, aínda non dixen abondo.

Pensei que te vira rir. Pensei que te vira cantar. Supoño que me pareceu ver que o intentabas.

En cada suspiro, en cada minuto do día, dubido de qué vou facer, sen aparta-la miña mirada de ti. Coma un pobre parvo, ferido e desorientado.

Se cadra falei de máis.
Retíroo.

Podes ver esto como unha indirecta; ou podes pensar que é o último patinazo que cometo, antes de caer de xeonllos, derrotado. ¿Qué queres que faga, se todos estes pensamentos non deixan de asaltarme?

Agora si que falei de máis.

Pensei que te vira rir. Pensei que te vira cantar. Supoño que me pareceu ver que o intentabas.

Pero só foi un soño. Intentalo, chorar... ¿para que? Só foi un soño.

Só un soño... un soño...



Agradecementos: a estes señores.