Sen que saibas de min

Pois hoxe sorprendinme a min mesmo cantaruxando esta canción, así que ahí vai, sen máis.

Sin que sepas de mí - Manolo García
No puedo obligarte a que me quieras.
Sabe Dios que no puedo dejar de quererte.
La espina del dolor rasga mi pecho.
Sé que no te alejará la niebla de los días.
No hay un solo motivo por el que quiera olvidarte.
Seré, sin molestarte, sin que sepas de mí,
gozne que hará girar la puerta de tu sueño.
Sé que no me olvidarás.
Sé que no te olvidaré en la niebla de los días.
Seré, sin que sepas de mí.
Seré lo que yo quiera ser.
El deseo en los besos que des.
Seré lo que tú quieras ser.
Seré. Sin que sepas de mí.
El guante que cubra tu mano,
la mano que arañe tu espalda,
alfanje a tu cuerpo ceñido,
seré en tus labios su fina curva.
A tu hoguera de pavesas llego y soy bien recibido.
Bebe y llénate la copa que te ofrezco siendo otro.
No te guardo rencor porque hayas abandonado.
Sé que no te alejarás. Sé que no te alejarás.
vives tras tu muralla.
Seré, sin que sepas de mí.
Seré lo que yo quiera ser.
El deseo en los besos que des.
Seré lo que tú quieras ser.
Seré. Sin que sepas de mí.
El guante que cubra tu mano,
la mano que arañe tu espalda,
alfanje a tu cuerpo ceñido,
seré en tus labios su fina curva.
Seré trino irisado de jade,
nazarí, palabra de poeta,
alfanje bruñido en siglos,
blanco de lirios. Aljibe y agua.

Melancolía

Como unha ferida aberta que non se quere pechar,
así me does.

Apareciches de repente, un día, sen avisar
como cando ó coller unha folla de papel,
o borde afiado, traidor, atravesa a túa pel coma un coitelo,
ou cando te picas cunha espiña, querendo coller unha rosa,
ou tentando probar as primeiras amoras do verán.
Unha ferida pequena e inofensiva, á que non lle das importancia.
Instintivamente, levas a man á boca, e sintes o doce sabor do sangue.
Sintes un pracer case perverso ó probalo, pero pensas:
"Só é unha pinga", e esquécelo; e a ferida pecha.
Pero outras non o fan.
E ti seguiches aberta, manando cada vez máis.
E case sen decatarme, atravesoute a última pinga
mentres eu seguía embriagado co sabor da primeira.
Mais aínda entón non foi abondo,
e sangraches todo o que eu era, o que eu tiña,
tódalas bágoas que non chorei,
as palabras que non ousei dicir,
o orgullo que nunca souben ter,
a alegría que rara vez gocei,
mesmo, se algunha vez a tiven,
a miña alma.
E cando xa nada quedaba por saír,
cando eu xa só era unha casca baleira
que sorría estupidamente, como un boneco de trapo,
ollando cara a ningures, mirando sen ver,
ti, ferida cruel, seguías ahí,
sangrando Nada, toda a Nada que tiña dentro.
Unha Nada xorda e fría,
unha Nada escura que absorbe todo o que toca
e o fai desaparecer para sempre.
Un baleiro infindo cheo de escuridade.
Un triste recordo do que algún día foi e xa non é.
Pero, ¡que ironía!, agora, despois de todo,
cando xa non son un "son" nin son un "eu",
cando non teño case nin voz propia,
ti segues aí, enraizada ata a médula
de non se sabe que, non se sabe onde.
Non se sabe como.
Ó cabo xa non es, como tódalas feridas
algo espúreo, ó que o corpo fai desaparecer.
Para mal ou para ben (¿quen sabe?)
formas parte do meu non-ser.
Es, no medio desa nada omnipresente, o único que é.
E aínda que xa o fixen en vida,
cando chegue o día que deixes de doerme
(a pesares de que hai tempo que a dor se perdeu
nesta escuridade que todo o invade),
e te peches e cicatrices, e xa non sangres máis,
ese día

morrerei.