sábado, 10 de febrero de 2007

Porque sí

Porque si, porque si, porque si... Porque o dicían os Rodríguez e, para min, o que digan os Rodríguez vai a misa, estamos? :P

Porque si. Porque me encanta que se cumpla iso que sempre di meu pai: "Deixa que o mundo vire". O mundo vira e o tempo pon as cousas no seu sitio, nin máis nin menos. Si señor. Viva o mundo.

Porque si. Porque a pesar de todo, a pesar do que ti creas que me debes, eu déboche moito máis. Déboche o sentirme valorado por alguén a quen valoro. Déboche o sentir que son algo máis que un máis. Déboche o ver en min moito máis do que eu son capaz de ver.

Porque si. Por non rebaixarme á altura de quen pretende manipularme e por non caer na solución máis fácil (e, por outro lado, máis merecida).

Porque si. Porque a ti tamén te aprezo e me caías ben (ata esta noite). Porque ti mesmo te fixeches a cama sen necesidade. Porque o alcol non é excusa. Porque se les esto saibas que non che gardo rencor, aínda que non o creas, pero creo que deberías de ser sincero contigo mesmo e non menosprezar ós que non coñeces. Porque non se me escapa que me sigues tildando de subnormal. Porque sei que non tratas de ocultalo tampouco, e estás no teu dereito. Porque eu non opino o mesmo de ti, pero modestamente opino deberías descargar a túa frustración doutra maneira, ou alomenos recoñecela primeiro. Mentirse a un mesmo non serve de nada, creme.

Porque si. Porque a pesar de que calquera rocha parece facer augas todo esto, no fondo non houbo arrecife que o afundise, nin sequera aqueles ós que nós mesmos puxemos rumbo. Porque non hai mentira que abra unha brecha, aínda que te empeñes (si, esta púxena a dolor). Porque non importa o rumbo que tomes, sempre haberá alguén que che axude a levar o temón.

Porque si. Porque os borrachos nunca minten. Porque vale a pena un sorriso, aínda que sexa despois de enxugar unha bágoa.

Porque me apetece, e punto.


Polos Piratas e por ese momento no Churruca. Para ti non sería nada pero eu tardarei en esquecelo.


P.D: Para María tamén, que, igual que con Lidia, creo que empecei con mal pé (anque ela igual nin o sabe). Polas segundas impresións!!! :D
P.D.2: Para os que, querendo ou sen querelo, alimentaron esta noite o meu apetito de cotilleos.
Para Shere, que a vin cinco minutos, pero qué feliz estabas, coño!!
P.D.3: Para Jorge, ó que non puiden felicitar en persoa. Por moitos anos!!!

martes, 6 de febrero de 2007

Noites perdidas

Hai que saber cando retirarse, aínda que sexa coas mans nos petos e a cabeza baixa; cando se está de máis, mellor facer mutis polo foro.

Sabina... maestro!

Esta es la canción de las noches perdidas
que se canta al filo de la madrugada
con el aguardiente de la despedida,
por eso suena tan desesperada.
Ven a la canción de las noches perdidas
si sabes que todo sabe a casi nada,
a carrera en los leotardos de la vida,
a bola de alcanfor dormida en la almohada…

Y tiene nombre de mujer
como la soledad, como el consuelo.
Los fugitivos del deber
no encuentran taxi libre para el cielo.

Esta es la canción de las noches perdidas.
Lleva un crisantemo ajado en la solapa,
se sube a la cabeza como ciertas bebidas,
se pega a la desilusión como una lapa.
Canta la canción de las noches perdidas.
Quema como el gas azul de los mecheros,
sirve para echar vinagre en las heridas,
miente como mienten todos los boleros.

Y tiene nombre de mujer
como mi corazón, como tu olvido.
Los fugitivos del deber
no tienen más amor que el que han perdido.

Esta es la canción de las noches perdidas.
Si quieres te la cambio por un rato en tu cama.
Hierve como el ruedo en tardes de corrida.
Va como los besos en los telegramas.

Y tiene nombre de mujer
como la libertad, como la nieve.
Los fugitivos del deber
cogen su maldición y se la beben.