De cambios e bos desexos

Nesta época do ano a xente parece (ou alomenos finxe que) se enfronta á vida cun pouquiño máis de ilusión e de alegría. Anque moitos critican que esta é a época máis hipócrita do ano (que tamén), é bo que alomenos, aínda que sexa de boquilla, todos sexamos un pouquiño máis positivos á hora de enfrontarnos ás pequenas ou grandes miserias que nos van tocando vivir.

E aínda que ese tal "Espíritu de Nadal" sexa máis falso ca un euro de cartón pedra, alomenos serve para que moita xente, moitas veces só por non perder a costume, levante un pouco a vista do chan, a onde todos soemos mirar todo o tempo, e mire un pouco ó ceo, deixando de pensar, por unha vez, no que "é", para adicarlle, aínda que só sexa un segundo, ó que "podería ser". E pense en que, co cambio de ano, pode serlle máis sinxelo cambiar "eso" que non lle gusta, e afrontar o Aninovo con outra perspectiva. Deixar de fumar, aprender un idioma novo, ir ó ximnasio... Todas esas cousas que todos pensan, algúns comezan, e moi poucos continúan pasados os primeiros 15 días de xaneiro, cando os efectos alucinóxenos do cava e do turrón xa están fóra do organismo. Non pasa nada, o ano que vén volverémolo intentar, é o de todos os anos. A conciencia está tranquila, porque polo menos intentáchelo.

É o que pasa cos desexos, que moitas veces se volven en contra túa. Eu estouno experimentando máis do que me gustaría, pero ó feito peito, como se soe dicir. Igual que nos contos de fadas, hai que ter coidado co que pides, porque de golpe te podes encontrar con que o tes, pero descubres que non o querías. E gustaríache vivir nun conto de fadas, onde sempre queda o último desexo, co que pedir que se desfagan todos os demáis desexos que non saíron ben. Pero a maxia aquí non funciona.

Unha vez tiven un cravo
cravado no corazón,
i eu non me acordo xa se era aquel cravo
de ouro, de ferro ou de amor.
Soio sei que me fixo un mal tan fondo,
que tanto me atormentou,
que en día e noite sin cesar choraba
cal chorou Madanela na pasión.
«Señor, que todo o podedes,
-pedinlle unha vez a Dios-
daime valor para arrincar dun golpe
cravo de tal condición».
E doumo Dios e arrinqueino,
mais... ¿quen pensara...? Despois
xa non sentín máis tormentos
nin soupen que era delor;
soupen só que non sei que me faltaba
en donde o cravo faltou,
e seica, seica tiven soidades
daquela pena... ¡Bon Dios!
Este barro mortal que envolve o esprito
¡quen o entenderá, Señor...!

Rosalía

E unha última liña para desexarlles un Bo Nadal e un Feliz 2007 á multitude multitudinaria de persoas que me len (que sei que son poucos pero escollidos, que é o que conta :D) Ata xaneiro!!

Non quero que te vaias...

No quiero que te vayas,
dolor, última forma
de amar, me estoy sintiendo
vivir cuando me dueles
no en ti, ni aquí, más lejos;
en la tierra, en el año
de donde vienes tú,
en el amor con ella
y todo lo que fue.
En esa realidad
hundida que se niega
a sí misma y se empeña
en que nunca ha existido,
que sólo fue un pretexto
mío para vivir.
Si tú dolor no me quedaras
dolor, irrefutable,
yo me creería;
pero me quedas tú.
Tu verdad me asegura
que nada fue mentira.
Y mientras yo te sienta,
tú me serás, dolor,
la prueba, a lo lejos,
de que existió, que existe,
de que me quiso, sí,
de que aún la estoy queriendo.

Pedro Salinas

Un poema melancólico para un día melancólico. Non sei o que quero, pero sei o que non quero, aínda que parece que non o podo evitar, como dicía Calamaro.
Necesito alonxarme, como cando estás mirando un cadro dende demasiado preto. Só se ven trazos de pintura, non o podes apreciar polo que realmente vale ata que non o observas coa perspectiva adecuada. Eu estiven mirando o cadro dende demasiado preto, demasiado tempo. E témome que non o souben apreciar polo que valía ata agora, que, témome, é demasiado tarde.
¿Ou non o é? ¿Canto se pode aguantar ata que o peso das circunstancias é grande de máis para seguir adiante? ¿Canto se pode perdoar?
Espero que o tempo me axude a resolver estas preguntas. E espero que a dor, que non vai marchar por moito que me empeñe, me sirva, polo menos, para non esquecer. Quizáis para non cometer os mesmos erros, ou quizáis arreglar os últimos que cometín,se non é demasiado tarde.
Niso, por desgracia, o tempo xoga na miña contra.

Pido perdón...

... porque sempre chego tarde a todas partes.
... por facerme o remolón en calquera momento e ocasión.
... por non facer a cama día si, día tamén.
... por non saber impoñerme cando é necesario.
... por non ser constante e levar as cousas ata o final.
... por non dicirlles máis a miúdo á xente que quero que os quero.
... por non ser consciente das miñas limitacións.
... por pretender ser alguén que non son.
... por ocultar o que sinto a quen confía en min.
... por faltar á miña palabra.
... por todas esas fallas que non por pasarme inadvertidas valen menos cás outras.

E o máis importante...
... por non estar a altura que un amigo espera de min,
e o que é peor...
...por non saber estar á altura do que eu mesmo esperaba de min.

Creo que desto último nunca me desculparei o suficiente.

A historia dun pozo

Ela chegou á beira dun pozo. Escoitou a súa voz por casualidade, e falaron. Falaron durante horas. Durante días. Durante meses. Ó cabo, ela formaba parte del, e el dela. Só que ela non o vía a el.

Un día, ela tropezou e caeu no pozo. O golpe foi terrible, e ela pensou que aquelo era o final. Pero cando ela tocou fondo, alí estaba el. Caera facía moito tempo, e anque intentou saír moitas veces, non foi capaz. Así que seguiu vivindo no fondo do pozo, ata que ela o atopou.

El axudoulle a cura-las feridas, anque ela era forte e pronto se recuperou. Entretanto, falaron e falaron como soían facer, pero mirándose ós ollos, como non podían facelo antes. El desexou que ela se quedase alí con el, falando e falando para sempre.

Pero, pobre inocente, estaba enganado. Alguén lanzou unha corda dende arriba, e ela aferrouse con tódalas súas forzas. Mentres subía, ela ollábao, facéndose cada vez máis pequeno, perdéndose na escuridade. Chegou un momento en que el se fixo tan pequeno que a claridade xa non lle deixou velo, e volveu a súa mirada cara o mundo exterior, a onde pertencía.

El, impotente, observou en silencio como a súa única compaña, a súa alma xemelga, marchaba. Non podía deixar de mirar aqueles ollos, cómplices de tantos momentos, alonxarse da negrura e perderse no mar de claridade que entraba pola boca do pozo.

Mirou aqueles ollos ata que se viraron cara a cegadora claridade do exterior, e volveu a súa vista ó chan, ó fondo daquel pozo de onde nunca puido saír, preguntándose se, como a ela, tamén habería alguén na superficie que, algún día, lle lanzase unha corda para poder saír.

Porque dalgún xeito soubo que, a pesar de tódolos momentos que pasaron xuntos, ela non lle ía lanzar ningunha.