A historia dun pozo

Ela chegou á beira dun pozo. Escoitou a súa voz por casualidade, e falaron. Falaron durante horas. Durante días. Durante meses. Ó cabo, ela formaba parte del, e el dela. Só que ela non o vía a el.

Un día, ela tropezou e caeu no pozo. O golpe foi terrible, e ela pensou que aquelo era o final. Pero cando ela tocou fondo, alí estaba el. Caera facía moito tempo, e anque intentou saír moitas veces, non foi capaz. Así que seguiu vivindo no fondo do pozo, ata que ela o atopou.

El axudoulle a cura-las feridas, anque ela era forte e pronto se recuperou. Entretanto, falaron e falaron como soían facer, pero mirándose ós ollos, como non podían facelo antes. El desexou que ela se quedase alí con el, falando e falando para sempre.

Pero, pobre inocente, estaba enganado. Alguén lanzou unha corda dende arriba, e ela aferrouse con tódalas súas forzas. Mentres subía, ela ollábao, facéndose cada vez máis pequeno, perdéndose na escuridade. Chegou un momento en que el se fixo tan pequeno que a claridade xa non lle deixou velo, e volveu a súa mirada cara o mundo exterior, a onde pertencía.

El, impotente, observou en silencio como a súa única compaña, a súa alma xemelga, marchaba. Non podía deixar de mirar aqueles ollos, cómplices de tantos momentos, alonxarse da negrura e perderse no mar de claridade que entraba pola boca do pozo.

Mirou aqueles ollos ata que se viraron cara a cegadora claridade do exterior, e volveu a súa vista ó chan, ó fondo daquel pozo de onde nunca puido saír, preguntándose se, como a ela, tamén habería alguén na superficie que, algún día, lle lanzase unha corda para poder saír.

Porque dalgún xeito soubo que, a pesar de tódolos momentos que pasaron xuntos, ela non lle ía lanzar ningunha.