"¿Quéresme?", preguntoulle.
"¿E que se o fago? ¿Cambiaría iso algo?".
Sostívolle a mirada ata que ela a baixou, sen contestarlle.
"Eso pensaba", dixo mentres saía pola porta.
"¿Vémonos mañá?", acertou a dicir ela, a media voz.
"Mesma hora, no sitio de tódolos días"
"Coma sempre, logo..."
"Coma sempre", e pechou a porta tras de si.
Camiñou lixeiro cara a casa, tratando de non pensar. Só.
Coma sempre.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
6 comentarios:
Ains... sempre quero que actualices e sempre que vés é porque estás triste.. Eu quero lerte tamén cando estás animado, home.
A ver, un sorriso pequeniño? ^_^
Bicos, rapaz :**
Meu pequeno!! Tes que actualizar máis a miúdo joooo!!!! Que me encanta lerte!:)
Aínda que noto un certo tono nostálxico nas túas liñas....
Jo, Ánimo con todo, vale??? E se precisas algo, eu préstoche os meus servicios como psicóloga de pufo, vale:)?
ARRIBA, PEQUENIÑO!!
Un bico enorme:)
Sólo espero que estés ben, pequeno....Meu pequeno...
Non deixes de escribir porfa...!!!
Cóidate moito, si? Un bico enorme
Pues yo te digo una cosa, cielito, en el fondo me gusta ver que pasa el tiempo y sigues igual. Bicos
Xa sabes, pequeno.... O segredo está sempre nas cousas máis pequenas.
Quero que a próxima vez que falemos haxa máis optimismo en cada letra, dacordo?
E senón.... Aquí estarei:)!
puf...incrible.... acábasme de poñer os pelos de punta co teu comentario, pequeno... Moitas, moitas gracias, de verdade.
Claro que hai que seguir andando, sempre. E loitando.
Pero nesta loita a contrareloxo ás veces detémonos un intre e poñémonos nostálxicos, pensando en cousas que quizáis non deberíamos, verdade??
Pero claro que hai que tirar, sempre. E se parece que non hai motivos, teremos que buscalos onde sexa, non si???
Espero que esté todo ben, pequeno.
Moitas gracias polo teu escrito. É incríble.
Un bico enorme
Publicar un comentario